بوی باروت

 

موج اول دقیقا ساعت سه و پانزده دقیقه صبح رخ می دهد. گیج از خواب وسط اتاق ایستاده ام، بله ایستاده ام. اما نه نمی شد گفت دقیقا وسط اتاق چون پاهایم ختایی های وسط فرش را له کرده اند و سمت اسلیمی های کناره ی فرش رفته اند. زنگدار است اما بی رنگ و بی بو، از دست سمت چپ شروع می شود و از گوش سمت راستم بیرون می زند. چشم هایم را می بندم و وقتی باز می کنم نوری که روی اسلیمی های کناره فرش به خاطر پرده پاره پاره شده بودند اولین تصویر پس از موجم می شوند. می روم سمت آشپزخانه و مامان بدون اینکه مرا نگاه کند دارد تند تند غذاها را داغ می کند. وسط آشپزخانه نایستاده ام، روی گل آفتابگردان سوم از پایین دقیقا جلوی یخچال میخکوب شده ام و دارم به موهای پریشان اما صاف خودم فکر می کنم و دوست دارم آیینه ای جلویم بود تا دقیق تر خودم را می دیدم. مامان برمی گردد و نگاهی به من می کند: چرا وایستادی سفره رو آماده کن، آب از یخچال دربیار. و باز برمیگردد سمت گاز و مشغول هم زدن خورش کدو می شود. پاهایم جان می گیرد اما اشتباهی سمت کابینت کنار ظرفشویی می رود. دستگیره اش را توی دستم می چرخانم و به داخل کابینت زل می زنم. مامان به من نگاه می کند: چی می خواهی از اونجا گفتم آبو بیار بیرون! خودش سمت یخچال می رود و من هم به دنبالش. پارچ آب را برمی دارد و من با صدای ته چاهی ام می گویم: مامان سالاد! پارچ را می دهد دست من و سالاد را از زیر خروارها وسایل دیگر بیرون می آورد. غذا از گلو پایین می رود اما نمی دانم در معده جایی برایش نیست یا جنگی برای تصاحب بهترین جاگیری در معده بین کدو و گوجه ی سالاد در گرفته است. چرا امروز صدای تلویزیون خفه شده است، اللهم انی اسئلک ها را نمی شنوم انگار سحر نیست و من قصد روزه نکرده ام. به مامان می گویم که تمام بدنم درد می کند. اما چیزی نمی گوید و ادمه ی لقمه اش را می جود. اما خودم می دانم چرا بند بند بدنم دارد درد می کند. همه اش تقصیر آن موج زنگدار است. اما نه تقصیر موج نیست، تقصیر تمامی آن خواب هاست که تا قبل از بیدار شدنم تا خرخره ام بالا آمده بودند. توی گیر و دار اعطای تقصیر بین خواب و موج مانده ام که داداشی می گوید چهار دقیقه به اذان مانده است. تکه خرمای جویده شده را قورت می دهم و شروع می کنم به مسواک زدن. می آیم و می بینم دو دقیقه به اذان مانده است. می روم سمت کشوام و دنبال کپسول آموکسی سیلین می گردم تا برای آبسه دندانم که امانم را بریده حیلتی بیاندیشد. اما هر چه می گردم نیست. بیخیالش می شوم و لیوان آب را خالی می خورم. اذان می گوید و کپسول را روی میز کامپیوتر می بینم. موج دوم دقیقا همینجا رخ می دهد، سر اشهدان لااله الا الله. اینبار اتاق روشن است و از گوش سمت راست شروع می شود و از دست چپ خارج می شود. اینبار چشم هایم را باز نمی کنم. نمی خواهم دوباره تصویری روی ذهنم مدام راه برود. اما ذهنم دست بردار نیست، می رود کنار حوض فیروزه ای ناکجاآبادی می ایستد. ماهی قرمزهایی وول می خورند که هیچ شباهتی به خیال ندارند و واقعیت از سر و رویشان می بارد. در این ناکجا آباد هوا نه سرد است و نه گرم و فقط بوی باروت می آید. و من نمی دانم از کجا بوی باروت را می شناسم. هیچ صدایی نیست، حتی آب از کش و قوس بدن ماهی ها هم صدادار نمی شود. می خواهم لب حوض بنشینم اما لبه ای در کار نیست. تا چشم کار می کند حوض ادامه دارد. به پاهایم نگاه می کنم که روی کاشی های حوض ایستاده و تا زانو زیر آب رفته است. دارم کم کم از این خیال می ترسم. بوی باروت بیشتر می شود. به زور چشم هایم را باز می کنم. بوی تربت توی بینی ام پر شده است. سرم روی مهر است و تسبیح تربت دارد دیوانه وار بو می دهد. سر از سجده برمیدارم. می خواهم تشهد بخوانم اما شک کرده ام. یادم می آید که در تعداد سجده ها کثیرالشک بوده ام. نماز را سلام می دهم. دوباره سجده می کنم. دلم می خواهد باز هم به خیال برگردم اما نشدنی است. به بوی تربت دلخوش ترم تا بوی باروت. به مبارزه فکر می کنم. به صحنه ی نبرد. دل کندن از بوی تربت و دل سپردن به بوی باروت کار هر کسی نیست. فکر می کنم که آیا روزی می توانم ماهی ها را رها کنم توی حوض و تسبیح تربتم را توی تاقچه جا بگذارم و تفنگ به دست به جنگ بروم؟

                

- روز هفتم ماه مبارک رمضان

پ.ن: برداشت از متن آزاد است

+ روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم...