دومین پرده ی شب جمعه
مجلس آراسته بودند. و من محو تماشا بودم. تمام چهره هایی که تا به امروز با نامشان عشق بازی کرده بودم در صدر محفل نشسته بودند. نیرویی فاصله ای بین ما ایجاد کرده بود، از طرفی گویی فرسخ ها فاصله داشتم و از طرفی گرمای نفس شان را حس می کردم. صوتی به زیبایی قرآن می خواند صوتی دور اما نزدیک. کسی کلامی نمی گفت. در میان قرآن ها سخنانی رد و بدل می شد که صدای قرآن را منقطع نمی کرد. چیزهایی شبیه به مدح، یا حتی شعر. همه چیز از حسین بود و حضار در حال گریه بهجتی داشتند. اینجا واقعا مجلسی بود با مرزهایی شکسته شده. مجلس به آخر می رسید و من دیدم که همه دست ها را دراز کردند. من هم بی اختیار دست دراز کردم. بانویی از میان همه رد شد. بانویی که نه قامتی از او معلوم بود و نه چهره ای. قطره ای در دستم افتاد. سوزان بود. انگار به مذاب می ماند. قطره را در قلبم فشردم. شعله ور شدم. تازه فهمیدم اشک مادر برای حسین یعنی چه!
پ.ن: فکرش را می کردم آن مجلسی که می گویند هر شب جمعه در کربلا برگزار می شود به چه کیفیتی است. تصوارتم خیلی بیشتر از این بودی که به زبان آوردم....
ببخشید که خیال من سندی ندارد...
+ ابوعلی از زبان تو گفتم. لابد تو هم به مجلس دعوتی دلاور!
عذرنوشت: دو شب جمعه ی هفته های پیش بنده در مسیر مسافرت بودم و امکان پست گذاشتن اصلا مقدور نبود. وگرنه در دلم حسرت بی توفیقی ام را کشیدم
سا قی
