میگم که گفته باشم

نمی دانم آدم باید برای دل خودش بنویسد یا دل مخاطبش! اما چیزی که مفت و مسلم است و با هر چرتکه ای حساب کنی همان نتیجه را می دهد این است که: مطلب اگر مفید باشد و جذاب مخاطب خودش را پیدا می کند.

ما که در مفید نبودن خودمان شک مقرون به یقین داریم. و این را از تعداد مخاطبینی که ما را می خوانند، با جان و دل می پذیریم.

راستش احلام هم هیچوقت از آنها نبوده که دنبال مخاطب بدود و مثل مهمانی های خانوادگی با هر دیدی به فکر بازدیدش باشد. به قول امروزی تو فالو بده من بک بدم. لایک کنی لایکت می کنم و از این چرندیات. طبق همون اصل بالا که مطلب اگر مفید و جذاب باشد مخاطب خودش را می رساند ولو از کره ی مریخ.

این ها را گفتم که همه بنده را انفالو کنید. چون بنده نه مفید خواهم شد و نه خاله بازی خواهم کرد. 

ولی این را بدانید که هر چه باشد جانم به جان مخاطبم بند است. من این جا برای یک نفر (که همان خودم باشم) هم که شده می نویسم. به خاطر همان نون والقلم..

پ.ن: خوشم نمی آمد از این پست ها بگذارم (اصلا در شانیت حضرت احلام نیست) اصلا  :)

+ دوشنبه ارائه دارم. به قول ما قدیمی ها کنفرانس :) قبلا گفتم به مدد سرلیستی نامم، اولین قربانی کلاس می باشم. موضوعم را از خطه ی شیعه برداشتم که مرا تاب موضوعات دیگر نیست. دعا نمایید. (آخه من اینجا چی کار می کنم؟؟)