دلی روی گسل

ساعت 8:15  صبح

شانه ام را تکان میدهد. با چشمان نیمه باز می بینم که لباس هایش را پوشیده و آماده رفتن است. می گوید آماده باش زده اند. بیدارم کرده تا شربت پوریا را سر وقت بدهم. می خواهم بگویم تازه از شیفت شب آمده، اما سریع تر از انچه فکرش را بکنم، رفته است.

ساعت 9 صبح

 پوریا انگشتش را داخل مربا می کند و من اصلا جلودارش نیستم. تلویزیون را روشن می کنم تا شاید حواسش پرت شود. یکهو می بینم که پوریا تمام دستش را داخل مربا کرده و چیزی از مربا داخل پیاله نمانده! اخبار از آتش سوزی می گوید. حواسم را به تلویزیون می دهم. ساختمان پلاسکو تهران آتش گرفته است. تصاویر را که می بینم بدنم سرد می شود. معنی آماده باش حبیب را فهمیدم. پوریا دست های مربایی اش را جلوی صورتم می گیرد و می خندد

ساعت 9:50 صبح

چهارمین بار است که با حبیب تماس گرفته ام اما جواب نمی دهد. زیر نویس شبکه شش از چند جمله بیشتر خارج نمی شود. پلاسکو می سوزد و دل من هم همراه با او می سوزد که آیا حبیب آنجا هست یا نه!؟ پوریا با خانه سازی هایش سرگرم است. بالاخره خودش تماس می گیرد. در پلاسکو است و اوضاع خیلی خوب نیست! می گوید که نگران نباش و گوشی را قطع می کند. پیش خانه سازی های پوریا می نشینم. هر وقت می گوید نگران نباش بیشتر نگران می شوم. پوریا امان نمی دهد، هر چیزی می سازد همان لحظه هم خراب می کند. به دل خودم فکر می کنم که با هر ماموریت حبیب  همینقدر سریع تخریب می شود.

ساعت 10:13 صبح

 مامان تماس می گیرد.  سریع می پرسد حبیب که پلاسکو نیست؟ می گویم که رفته است. جفتمان ساکت می شویم. می خواهم بگویم که دل توی دلم نیست، اما تمام این سال ها به خاطر شغل حبیب غر نزده ام. مامان می گوید خیر است و نگران نباشم. باز هم کلمه نگران نباش زمینم می زند.

ساعت 10:28 صبح

لباسم را می پوشم. پوریا را توی بغلم می گیرم و می روم دم آپارتمان نسرین خانم. از دیدن پوریا خیلی خوشحال می شود. می گوید اشکالی ندارد، او هم با وجود پوریا از تنهایی درمی آید.

ساعت 11: 11 صبح

انتخاب مسیر سخت است. هر چه جمهوری را به سمت پلاسکو می روم، جمعیت بیشتر می شود . بالاخره دود های پلاسکو را می بینم. یک نفر پایش را می گذارد روی چادرم و سکندری می روم. زنی محکم دستم را می گیرد تا زمین نخورم. می گوید: چه خبرته خانم، مگه چه خبره اون جلو؟ نمی توانم بگویم تمام پایه های دلم به خبرهای آن جلو مربوط است.

ساعت 11:30 صبح

خیلی دور ایستاده ام. اما می بینم که پلاسکو از هر چهارطرفش دود بیرون می زند. هر کس حرفی می زند، اما نمی شنوم، یا نمی خواهم که بشنوم. ناگهان صدای شکستن و انفجار می آید. پلاسکو در هاله ای از دود گم می شود. عده ای از جمعیت فریاد می زنند که وای ریخت!

ساعت 11:35 صبح

من هم با پلاسکو فرو می ریزم. جسمم روی دلم آوار می شود. ناله های دلم را می شنوم اما نمی توانم کاری بکنم. حالا انتظار عمیق تر در جانم رسوخ می کند. سرد است خیلی سرد است این انتظار!

پ.ن: دیروز دل های زیادی زیر آوار پلاسکو سوخت و جاماند! اما یادمان نرود که در آنسوی تهران و ایران ما، انسان هایی هستند که هر روز بی صدا تمام خانه و  وجودشان فرو می ریزد و صدای ناله ی مظلومیت شان را کسی نمی شنود.