ففروا الی الله..
چند روزی است با هجوم گنجشک ها مواجهم. همین حالا هم چنان سر و صدایی راه انداخته اند که گویی مراسم عروس برون دارند. عادی یا غیر عادی بودن رفتارشان را نمی دانم. اما آن روزها که توی اتاق 448 خوابگاه تختم کنار پنجره بود و هنوز درخت های وسط خوابگاه از سرما قطع نشده بودند یک چیز مهم را کشف کردم. اینکه پرندگان به طلوع و غروب خورشید هیاهویی میکنند مثال زدنی. یادم است یکبار که صبح از خواب بیدار شده بودم با وحیده توی سرویس روبرو شدم. گفت چرا دمغی؟ گفتم اولا هنوز صورتم را نشسته ام، پس نمی توانم بخندم. دوما اینکه این گنجشک ها مخ آدم را می خورند. وحیده خندید. فکر می کنم هنوز هم یک جایی توی این تهران با تمام آن سی و شش تا دندانش دارد می خندد. یادم نمی آید چرا آن روز کلافه شده بودم. اما دیروز وقتی داشتم توی آینه خودم را نگاه می کردم و گنجشک ها پر طمطراق جیک جیک می کردند از خوشحالی توی پوست خودم نمی گنجیدم. انگار دنیا هنوز جایی برای سرخوشی دارد. انگار هنوز می شود بالا و پایین پرید.
یادم است وقتی خیلی کوچولوی کوچولو بودم، وقتی داشتیم با خواهرم از کوچه ای عبور می کردیم یک گنجشکی گوشه ی خیابان مرده بود. من با تعجب پرسیدم: اینکه خونی نشده چرا مرده؟ خواهر هم خیلی بزرگ نبود اما گفت می دانی وقتی گنجشک ها از ذکر خدا غافل بشوند می میرند. آن روز فهمیدم که جیک جیک یعنی ذکر خدا. جیک جیک یعنی همان سبحان الله و الحمدالله ی ما آدم ها. وقتی بزرگتر شدم یادم است توی کلام علامه حسن زاده آملی خواندم که مثلا خروس ذکر یا سبوح و یاقدوس می گوید. دیوانه بودم. جوان و دیوانه. سعی می کردم هر وقت صدایی می شنوم مثل کوکو ی یاکریم با دقت گوش کنم تا شاید بفهمم دقیقا سبحان الله می گوید یا یاقیوم یا...
اما حالا در همین اکنون، که به قول سهراب: زندگی آبتنی کردن در حوضچه ی اکنون است! این قیل و قال گنجشکان را فریادهایی میبینم برای رساندن یک پیغام برای من و تو! اینکه آی آدم ها مثل ما فرار کنید، فرار کنید به سمت بی نهایتی که فقط در دستان خداست. اگر ذره ای دیر بجنبید اسیر خاک شده اید...
+ جمعه ها یک سکوت بزرگ در هفته است. جمعه ها یک رنگ سفید عمیق دارد که تمام رنگ های هفته را پاک می کند. بگذریم..
++ پیشنهاد: موافقید یکم وصیت نامه ی زنده هارو بخونیم؟؟؟
Boshra _p
