خیالِ تنیده

شاه نشین چشم من، تکیه گه خیال توست

خیالِ تنیده

شاه نشین چشم من، تکیه گه خیال توست

خیالِ  تنیده

بسم الله



خیالی خودکامه
در هم تنیده بالا می رود
تا به وصال برسد...




پیوندها





گاهی راحت می شود زیر لب بسم الله گفت و شمعی کوچک را بی بهانه فوت کرد..

شمعی که وجود خارجی ندارد..

اما خیالتان راحت که آرزوهای دلتان  بر باد نخواهد رفت، چون بسم الله گفته اید :)








پ.ن: رسد دیوانه ای به جایی که هیچ دیوونه ای به پاش نرسیده :)) به جان خودمان. دلمان جان دوباره و تولدی دوباره خواست... عکس هم اصلا تزیینی نیست. از آن همین الان یهویی هاست..






۱۰ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۳ آذر ۹۵ ، ۰۰:۰۱
احلام


رو به باد نشسته بود. یا حداقل خودش خیال می کرد که رو به باد است. قد باد به موهای کوتاهش نمی رسید تا از عبور و مرورش لذتی ببرد. مادر که سر به پایین بود. نگاهی به دختر انداخت. مقنعه را از شانه های دختر بالا کشید و روی سرش جابجا کرد. لپ ها مثل نقش برجسته ای از چهره اش بیرون زد تا باد با تمام توانش سرخشان کند. مادر عبای عربی اش را روی صورتش کشید، انگار بغضی نخورده یکهو آمده بود جلوی چشمانش. هر چه پا در خاک جابجا کرد تا به خیالش زمان را با خاک بازی سپری کند، مادر عبا از صورت پایین نکشید. تکیه داد به همان شانه هایی که هنوز می لرزید. دلتنگی به شانه های کوچکش سرایت کرد. اشک هایش روی صورت خاکی اش رد انداخته بود. حالا نوبت باد بود که خودی نشان بدهد. ولوله ای به جان پیادگان جاده انداخت. عده ای قدم تند می کردند و عده ای فقط چفیه را روی دهانشان سفت تر می کردند. هیچ تنی حواسش پرت این گوشه ی جاده نبود. گاهی کسی سر برمیاورد تا شماره عمود را ببیند و چشم در چشم پدر می شد. پدر در عکس به زائران حسین می خندید. مادر و دختر پای عمود مرد خانه اشک می ریختند. پدر خوشحال بود، این را می شد از چشمان درشت و شوخش فهمید. حس غرور داشت که زن و همسرش دردی دارند از جنس خانواده حسین..








پ.ن: حسین کاش برگشتنی در کار نبود




+ ایده خوبی بود که پای هر عمود عکسی از یک شهید بزرگوار را زده بودند. و چه کیفی داد که عکس شهید ذوالفقاری را هم پای یکی از عمودها دیدیم.. درست نزدیکی های کربلا...






۶ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰ ۱۱ آذر ۹۵ ، ۲۲:۴۱
احلام



گفتیم تا از دهان نیافتاده این ماجرای اسامی را برایتان تعریف کنیم

همانطور که در تصویر مشاهده می کنید سمت راست کوله ما یک لیست سفید آویزان شده از سنجاق می بینید.

تازه این ها را نصب کرده بودیم که سوال های اطرافیان شروع شد که این ها چیست!؟ وای چقدر جالب! میشه عکس بگیریم؟ دختر عجب کاری کردی؟ از کارت خوشم اومد! و...  این ها ادامه داشت تا رسیدنمان به کربلا.

این دقیقا لیست اسامی است که ما نیابتی از جانبشان قدم زدیم و در طول مسیر از کوله ما تاب خوردند. حالا بهره اش را خدا می داند که برد. ما که کاری نکردیم.

حال نیمی بیشتر اسامی شهدا بود. و الباقی اسامی اطرافیان و دوستان و هر کسی که التماس دعا گفته بودند.

ایضا بچه های بلاگر اینجا که گفتند دعایمان کن و بعضی هم نگفتند ولی ما یادمان بود و اسامی شان را رد کردیم.

اسامی تایپ شد و پرس شد تا در باد و بوران و گرد و خاک و گل و لای از بین نروند (ما اینقدر محکم کاری کردیم تا از اسامی حفاظت شود)

تازه برخی افراد هم کاروانی اسامی را روی کاغذ نوشتند و با چسب (من نمی دونم چسب نواری از کجا گیر آوردن) چسباندند به پشت لیست.






پ.ن: اسامی را دویدیم و دویدیم تا انداختیم در فرات. البته همان نهر حسینیه که منشعب از فرات است و از مقام امام زمان می گذرد... شاید این اسامی ما را یاد کنند..



+عکس گرفتیم از لیست ولی دقیقا لیستی که بلاگرها بودند تار افتاد. ادامه مطلب ببینید :)



۱۴ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۰ آذر ۹۵ ، ۱۸:۴۸
احلام


همه دنیا را زیر پتو مرور می کنم. شک می کنم و به یقین می رسم و باز دقایقی بعد دوباره به این دور باطل می رسم. تمام سلول هایم سرما را چنان در خود رسوب داده اند که فکر می کنم هر چقدر آمپول های سفازولین دکتر به کندنشان مشغول شوند از من دست نمی کشند. کوچکترین صدا بخشی از بدنم را می شکند ولو صدای ویبره ی گوشی احدالناسی در گوشه ی اتاق. سعی می کنم به سفر فکر کنم اما انگار همه چیز پاک شده است به غیر از یک تصویر و صدا. تصویر کتانی های سورمه ای با بنده های فیروزه ای که در گرد و خاک و تاریکی شب به سیاه تمایل دارند. و صدای قدم های خودم و اطرافیان. حتی قدم های عده ای که گاهی تندتر از ما قدم برمی دارند. پتو را می زنم کنار. سرمای سلول ها جان می گیرند. بزن و بکوبی راه می اندازند اما محل نمی گذارم. در تاریکی شب هیچ چیز جز مناجات نمی چسبد. یاد تمام گناه هایم می افتم حتی گناه هایی که مدت هاست فراموش کرده ام. چشم هایم را می بندم و باز می کنم. یک سوال کشنده است: من در این تاریکی، در این مسیر، با لقب زائر حسین چه کار می کنم؟ قدم هایم آرام می شود. نباید از گروه فاصله بگیرم. محیا پیش من می رسد: خوبی؟ نمی تونی راه بیایی؟ دروغ یا راست می گویم که نمی توانم باید بنشینم. روی صندلی سبز پلاستیکی یک موکب می نشینم. محیا می رود تا برایم چیزی گیر بیاورد تا بخورم. تنهایی زل می زنم به آدم های جاده. هر کس در حال و هوایی راه می رود. سرم را پایین می اندازم. حال و هوای من خواستنی نیست. لبم را گاز می گیرم که دارم ناشکری می کنم. محیا با چشمانی نگران چای را می دهد دستم و به جلو خیره می شود. چای را می خورم و راه می افتم. محیا فکر می کند پایم درد می کند ولی من قلبم... دست خودم نیست که گریه می کنم. از زشتی خودم و زیبارویی یار گریه ام می گیرد. مثل وصله ای ناجور دلم آغوش می خواهد. فکر می کنم در گرداب زلف یار زیر و زبر می شوم و فریادم را کسی نمی شنود. حتی یار..
زیر پتو بر می گردم. بالاخره تسبیح تربت را کنج آخرین زیپ کوله ام پیدا می کنم. گرم می شوم و گرم تر.. راستی آغوش یار چگونه است؟











پ.ن: آدم دستاویزی جز تب ندارد وقتی دلش در پیچ و تاب زلف یار گره خورده است...



+ از بس که غم به سینه من بسته راه را
    دیگر مجال آمد و شد نیست آه را


۳ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۰۸ آذر ۹۵ ، ۱۹:۰۹
احلام



زمین گیر شدن همیشه از بابت بیماری جسم نیست. مثلا شاید بعد از کیلومترها راه رفتن و روی زمین افتادن، نامش زمین گیر شدن باشد اما تمام و کمال نیست. به نظرم گاهی قلب است که تالاپی می خورد زمین. هیچ شل کننده عضلانی هم نمی تواند بلندش کند. حتی وقتی می در کف و یار در بر باشد. اصلا اساسا کار همین یار است که آدمی زمین گیر می شود. حالا سخت تر آنجاست که همین زمینی که قلبت رویش دارد جان می کند هم تماما به نام یار باشد. آنوقت حکم آتش زنه را پیدا می کند و قلبت جلز و ولزی می کند که نگو. باور کنید زمین کربلا از همین مایملکات یار است که عاشق کش است. واقعا مجبوری بین الحرمین بنشینی و بکوبی توی سینه ات تا جسمت بتواند این قلب زمین گیر را یدک بکشد....




پ.ن: خدا خواست بگوید من با حسینم کن فیکون می کنم..



+ سفری به حلاوت عسل بود. اما قلب ما هنوز در به در است..
+ همه را یاد کردیم. در پست های بعدی بهتون می گم چی کار کردم با اسامی :)


۴ نظر موافقین ۴ مخالفین ۰ ۰۵ آذر ۹۵ ، ۱۱:۴۷
احلام



هنوز طلوع رخ نداده است. سوز عراقی روی سرم هوار شده. اما دلم نمی خواهد دهان و بینی خودم را بپوشانم. می خواهم از میان جمع اولین نفری باشم که بوی کربلا را می فهمم. بویش را می فهمم، خاکش را زیر پایم حس می کنم. و هیچ راهی جز به خاک افتادن نیست.. 

برخواستن را فراموش کردم، فکر می کردم آرامش خواهد رسید اما خاک مرا دیوانه تر کرده است. 






پ.ن: از صبح تصویر روبرویی خودم را با کربلا تصور می کنم و به هیچ نتیجه ای نمی رسم. یک عمر حسرت را نمی دانم چطور قرار است با کربلا در میان بگذارم.....

بهتر است بگذریم از این مقولات که خارج از عقل است و حال دل هم عاجز شده...





+ می گویند زائر کربلا خواهم شد

+ حلال کنید شاید جمله ای کلیشه ای این روزها باشد. اما خواهشمندم از این احلام در گذرید که وزنه ی گناهانش به اندازه کافی سنگین هست..

+ قطعا دعا گو هستم ، ولی از آنجا که لیستی تهیه خواهد شد، خودتان بگویید تا در لیست ثبت شود (مجازی و حقیقی فرقی ندارد. مثلا اسم مجازی تان دایناسور هم باشد موردی نیست، ما آنجا نام دایناسور را می بریم)  :)

+ راستش اصلا اهل  کانال بازی و درگیر شبکه های اجتماعی و.. نیستم ولی خوب به عنوان دفتر یادداشت یک کانال زده ایم و البته به علت سهل الدسترس بودن. هیچ تضمینی نیست که بتوانم بنویسم یا هر چیز. ولی خوب بسم الله: https://telegram.me/tarigheshghi

قطعا موقت است و بعد از سفر فعالیتی نخواهد بود.





+ راستش به همه می گوییم برنمی گردیم ولی هیچکس گوشش بدهکار نیست..




۸ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۲۰ آبان ۹۵ ، ۲۲:۴۴
احلام


ماه هاست که تو را در خودم حس نمی کردم. نمی دانستم کجایی و چه می کنی! اصلا هوای تو در حوالی من نمی وزید. قلبم خالی بود از چیزی به نام "تو"!

اما امروز....

گل ها رو به زوال می رفتند. دلم نمی خواست سهمشان کنار زباله ها باشد !

دیوان شعر را برداشتم، بی هیچ وسواسی شعرها را گشودم و گل ها را پرپر کردم...

شعری نمی خواندم، چون خود را لایق نمی دیدم..

اما نمی دانم چه شد، ناگهان در باز شد و تو آمدی..

دست هایم یخ کردند، مشتم پر بود از برگ های گلی که وصال با تو را به شعر ترجیح دادند..

مشتم را  خالی کردم، پر شدنی نبود وسعت دستانت..

دیوان را به دست گرفتی و شعر را خواندی، از دردواره های قیصر بود...

خندیدی: هنوز درد میکشی؟

گلویم تیر کشید برای گفتن هر نوع جوابی! فقط نگاه پر از اشکم را به زمین دوختم..

از کدامین درد باید با تو میگفتم؟

اشک ها به اختیار من نیامده بودند که به اختیار من نغلتند!

دست زیر چانه ام بردی و سرم را بالا آوردی، هنوز می خندیدی..

خواستم بگویم درد من نبودن تو است! 

اما...

اما لال بودم و تو بی هیچ لرزش صدایی گفتی : می دانم!

دلم گواهی نداد که می دانی، آخر نمی دانی درد بی "تو" بودن چه دردی است!

انگشتانت شروع به دزدیدن اشک ها کردند...

دیوان را بستی و مشتت را بالای سرم باز کردی، گفتی: گل ها را باید فقط به عشق گلی دیگر پرپر کرد، نه ابیات دیوان ها!

خندیدم، کاری که تو خواستارش بودی!

دیوان را به قفسه بازگرداندم..

برگشتم، اما تو دیگر نبودی..

باز سهم من بی تو نفس کشیدن بود...

می دانی

می خواهم ورق به ورق دیوان را گلباران کنم برای برگشتن تو...






#احلام_نوشت







پ.ن: عکس و نوشته ای بود که پیش ترها ایجاد شده بود. امشب آمدند جلوی چشمم..



+ من ار چه عاشق و رند و مست و نامه سیاه

   هزار شکر که یاران شهر بی گنهند




۴ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۷ آبان ۹۵ ، ۲۱:۲۷
احلام


هیس!

الان وسط یک کلاس محترم، توجه داشته باشید محترم! می باشم..

صرفا سکوت کافی است، تا همه به راحتی بخوابیم، یعنی قیژ قیژ صندلی هم نداشته باشید.

هیهات از کلاس هایی که نامی به بزرگی دنیا دارند اما کارآمدی اش اندازه مهدکودک است..

خجالت می کشم اسم کلاسو بگم، می ترسم تو افق محو شدن کم باشه براش!

و من همه ی این را زیر سر استاد می بینم که در انتخاب مباحث مفید چیزی جز لجاجت ندارد! و گوشش بدهکار نقد ما نیست که هیهات من الکلاس!!

واقعا چرا؟




+خاطره می گوید: خجالت بکش! و من همچنان ادامه پست را می نویسم! خاطره می گوید: خجالت نمی کشیدی چی میشد!!  :)



پ.ن: چند روزی است که فکر می کنم مطالعاتم دارد میرود زیر خط فقر فرهنگی! راه های نجات بگویید!





۱۱ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۷ آبان ۹۵ ، ۱۴:۰۴
احلام




کارم چو زلف یار، پریشان و درهم است....











پ.ن: 

آی عاقل ها

من با هیچ جلسه ای توجیه نمی شوم که به کربلا خواهم رفت





۹ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۵ آبان ۹۵ ، ۱۸:۴۷
احلام


دست بر معجر بردی و چشمان براق حسین آینه ای شد برای پنهان کردن چند تار موی بیرون آمده! حسین وداع می کند و می رود. اما رسم ادب است که تا بوی حسین از کوچه تمام نشود تو به خانه برنگردی. حقا که دیر برگشتنت عبدالله را نگران می کند..

*

دست بر معجر بردی و تا ابروانت پایین کشیدی. انگار می خواستی عرق پیشانی ات را پاک کنی. این فقط تو هستی که بیرون از خیمه حسین را بو می کشی. اما تمام نشدنی است. می ترسم هیچوقت به خیمه بازنگردی. چون حسین بین خیمه و میدان جنگ در هروله است و بویش دم به دم تازه می شود. 





* کجایی زینب، زمین خون حسین نوشیده است و عاشقانش در هر سر زمینی آواره اند چون بوی حسین تمامی ندارد....













پ.ن: دل، مرا و من، دل دیوانه را گم کرده ام...



۲ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۱۳ آبان ۹۵ ، ۲۳:۲۴
احلام