زمین گیر

زمین گیر شدن همیشه از بابت بیماری جسم نیست. مثلا شاید بعد از کیلومترها راه رفتن و روی زمین افتادن، نامش زمین گیر شدن باشد اما تمام و کمال نیست. به نظرم گاهی قلب است که تالاپی می خورد زمین. هیچ شل کننده عضلانی هم نمی تواند بلندش کند. حتی وقتی می در کف و یار در بر باشد. اصلا اساسا کار همین یار است که آدمی زمین گیر می شود. حالا سخت تر آنجاست که همین زمینی که قلبت رویش دارد جان می کند هم تماما به نام یار باشد. آنوقت حکم آتش زنه را پیدا می کند و قلبت جلز و ولزی می کند که نگو. باور کنید زمین کربلا از همین مایملکات یار است که عاشق کش است. واقعا مجبوری بین الحرمین بنشینی و بکوبی توی سینه ات تا جسمت بتواند این قلب زمین گیر را یدک بکشد....

پ.ن: خدا خواست بگوید من با حسینم کن فیکون می کنم..

+ سفری به حلاوت عسل بود. اما قلب ما هنوز در به در است..

+ همه را یاد کردیم. در پست های بعدی بهتون می گم چی کار کردم با اسامی :)