رنج آید همیشه، تو چه می کنی؟

 

صبح که از خواب بیدار میشم با خودم میگم امروز دیگه کم نمیارم!

و این کم نیاوردن در طول روز متغیره، گاهی همون صبح نرسیده به ظهر، گاهی بعدازظهر و اغلب شب ها دیگه عملا کم میارم!

ذهنم هنوز اونقدر قوی نیست که کنترلش کنم و بپذیرم کمبودها و ناکامی ها رو

یعنی اصلا قرار نیست ما هیچوقت کم نیاریم. مگه میشه آدم کم نیاره

باید زود بلند شدن و زودتر تغییر موضع دادن رو یاد بگیریم.

دیروز هیچ حوصله نداشتم نقاشی م رو به اتمام برسونم. چون یکم توی فرم ایراد داشت کارم حاضر نبودم درستش کنم

میگفت ولش کن، خراب شده

با بی حوصلگی تمام باز بیشتر و بیشتر گند میزدم به نقاشی

تا اینکه شب گفتم نه، میشه درستش کرد، ناامید نشو

خودمو مجبور کردم فقط ادامه بدم

دیدم کم کم فهمیدم چطوری میتونم اصلاحش کنم، خشم و بی حوصلگی فروکش کرد

درصد بالایی اصلاح شد و کار به اتمام رسید

گاگینز حرف خوبی میزنه تو صفحات آخر کتابش:

اما صدای بیرونی نیست که شما را از پا درمی آورد. آنچه به خود میگویید اهمیت دارد. مهم ترین گفت و گوهایی که در زندگی تجربه می کنید گفت و گوهایی هستند که با خودتان دارید. شما با آن ها بیدار می شوید، با آن ها راه می روید، با آن ها به خواب می روید و در نهایت براساس آن ها عمل می کنید، فارغ از این که بد باشند یا خوب!

 

 

 

 

 

 

+ صبح که بلند شدم اول کتاب تو نمیتوانی به من آسیب بزنی رو تموم کردم

خیلی دوسش داشتم

و چون داستان زندگی بود، سرعت و جذابیتش بالا بود

ما همیشه فکر میکنیم توان اونایی که دارن زیاد کار و فعالیت میکنند بالاتره، در حالی که این کتاب به من یاد داد توان اونا نیست که بالاست اونا  دارن رنج و تحمل کار رو در درون شون بالا میبرن

اونا هم آسیب میبینن، خسته میشن، آش و لاش میشن ولی ادامه میدن

اونا نابغه نیستن، فقط ادامه میدن

خیلی شکستن مرزهای ذهنی گاگینز رو دوست داشتم

شاید واضح تر از دیگر افراد توضیح داد که قضیه چیه