دهم آبان (یادداشت ششم)

 

امروز یک جابجایی در هتل داشتیم. وقت گیر بود. طوری که به نماز حرم نرسیدیم. چقدر پتانسیل زیبایی سازی در فرهنگ هتل داری ما زیاد است و ما همه رو هدر میکنیم. با یک مدیریت بد. با یکسری بیخیالی ها و سمبل کاری ها.

حیف

 

علیرضا امروز ظهر خیز برداشت و رفت با یک دختر اصفهانی هم قد خودش طرح دوستی ریخت. هر چه علیرضا خندید دختر اخم کرد. خوشمان آمد دختر باید سرسنگین باشد:) اسباب بازی اش را هم به علیرضا نداد.‌ به شوخی به پدر و مادرش میگفتیم اصفهانی‌ها چیزی نمیدن :)) 

پتانسیل ارتباط گیری هم در حرم بالاست، از هر قوم و قبیله ای..

و بازم میگم، اصفهانی هه پارتی شون کلفته :)) راز موفقیت شون رو باید بپرسم

 

 

امشب با دوستم فاطمه توی حرم قرار گذاشتیم. فاطمه ۳ تا گل پسر دارد. آنقدر مشغول بچه ها شدیم که فکر نمی‌کنم همدیگر را خوب دیده باشیم.

دیدیم صف رسیدن به ضریح خلوت شد، ما هم رفتیم. به قول فاطمه اصلا فکر نمیکردیم یک روز با همدیگه کنار ضریح امام‌رضا برویم.

 

 

 

+

آدم هر چی تو حرم‌میمونه بیشتر دلش میخواد بمونه

 

 

نهم آبان (یادداشت پنجم)

 

صبح کمی رفتیم بازار، در این دریای بازار. یک زنگوله خریدم از آن ها که به گردن بزغاله ها می‌بندند توی روستاها. خریدم برای صدای خاطره دارش.

فکر نمی‌کنم کسی بیاید مشهد و بخواهد از این ها بخرد :)

در عجبم هنوز از این حجم از بازار که حرم را احاطه کرده اند.

 

 

شب من رفتم توی صف زیارت و علیرضا ماند پیش بابایش. جالب است خانم ها داخل صف هم هل می‌دهند :) انگار مثلا من خوشم می‌آید توی صف بایستم و جلو نروم .

البته خوب است این صفی رفتن به سمت ضریح. 

تا به ضریح برسم دلشوره علیرضا را دارم. نکند شیر بخواهد. یا کار خرابی.

ضریح را لمس میکنم، نمیدانم باید دقیقا چه بخواهم. فقط میگویم: امام رضا نقطه ی امن زندگی من!

بی هیچ دنباله ای

یک کنجی پیدا میکنم که ضریح هم دیده بشود. دعا میکنم برای شفا. شفای دلم. می‌گویم خورشید عالم تاب، کاری کن شفا بگیرم و توی پیری حسرت نکشم! بعد مرگ حسرت نکشم!

نادری دخترکش را به زور و گریه توی آن هاگیر و واگیر شیر‌می‌دهد. میروم دنبال علیرضا!

دارد زیر گنبد ۴۱ متری گوهرشاد برای خودش بازی می‌کند. بدون اینکه مرا یادش باشد.

درست مثل ما که مشغول بازی هستیم بدون اینکه بدانیم کسی در این عالم هست که دلشوره ی ما را دارد!

 

 

 

 

 

+

به یک نتیجه ی دیگر هم رسیدم. امام رضا رابطه ی خوبی با اصفهانی ها دارد. بلاشک از هر دو زائر یک نفرش اصفهانی است! 

این هم جالب است :)

 

 

هشتم آبان(یادداشت چهارم)

 

امروز مشهد سرد شد. علیرضا انگار شده بود دو تا لپ که دورتا دورش را کاموا پیچ کرده باشند. بعد از نماز مغرب داشتیم از آزادی میرفتیم انقلاب که چشممان خورد به مهمانسرا. من گفتم بیا بریم ما هم غذا طلب کنیم. گفتند اپلیکیشن نصب کنید تا بعد قرعه کشی فیش بگیرید. گفتیم پارسال گرفته ایم و تا سه سال محرومیم. اما واقعا چه کسی تعیین می‌کند که ما محروم باشیم از غذای حضرتی؟

خادمی که کنار در ورودی ایستاده بود با علیرضا گرم گرفته. علیرضا را بغل می‌گیرد و میبرد. نمی‌دانم کجا! فقط می‌گوید بیا بریم بچرخیم کوچولو.

ما هم مشغول اپلیکیشن هستیم تا باز شانس خودمان را امتحان کنیم. همسرم می‌گوید خوب علیرضا که امسال به دنیا آمده از شماره کارت ملی او شرکت میکنیم برای گرفتن فیش!

خادم که چرخی زده، علیرضا به بغل چند نفری از زائران را رفع و رجوع می‌کند. عکس میگیرم از این تصویر.

هدیه امام رضا در بغل خادم امام رضا.

 

 

 

 

 

 

+

دور و بر حرم تا کیلومتر ها از هر جهت و خیابانی پر از بازار است، پر از چیزهای خواستنی. چرا زائر اینقدر خرید توی دلش جمع شده؟

 

 

 

 

هفتم آبان (یادداشت سوم)

۱.

توی خواب و بیدار متوجه شدم که همسرم حالش خوب نیست. گوشی اذان گفت. به همسرم گفتم اگه میتونه‌ تنهایی بره دکتر تا حالش بدتر نشده. عذرخواهی کردم که من پیش علیرضا میمونم و باهاش نمیام. نماز صبح رو خوندم و منتظر موندم. علیرضا چند باری بیدار شد و کنارش دراز کشیدم.

شنیدم که یکی آروم به در میزنه. همسرم بود، گفت دکتر گفت یا میکروبی وارد معده ات شده یا خود معده ته! خوبتر بود. شکر.

 

 

۲.

علیرضا تو صحن جمهوری خوابش برد. سپردم به همسرم که برم زیارت. اولش گفتم صف زیاده، همسرم گفت تو هم یکی از این شلوغی ها!

رفتم. آروم و آروم. ضریح آغوش شد.

چیزی جز شفا نخواستم. روح و جسم.

شفا برای ایران تبدارم.

 

 

۳. ساعت ۳ تشییع پیکر شهدای شاهچراغ از میدان بسیج بود. ۴ زدیم بیرون و اومدیم حرم. آخه ۵ اذان میگه مشهد. هنوز پیکر شهدا نرسیده به حرم.

نماز میخونیم. علیرضا خوابش میاد و گریه میکنه

بعد نماز به پیکر شهدا نماز میخونند. 

دیدن تابوت ها همه رو به گریه انداخته

پیکر ۷ ساله

۶۱ ساله

زن، مرد

حاج حسین طاهری میگوید: بی هوا زدند...

 

 

۳.

علیرضا کارخرابی کرده. نمیشه برم تا سرویس. تا اینکه یه کنجی پیدا کنم، کلی راه میرم. بعد از عوض کردن علیرضا یادش میوفته که خوابش میومد. میخوابد.

مراسم شهدا ادامه دارد.

سرد است، علیرضا را نمی‌گذارم روی زمین. 

واعظ میگه این انقلاب می‌رسد به دستان صاحب الزمان...

فقط میتوانم بگویم: یا صاحب الزمان کجایی؟

 

 

 

 

 

+دیدم پست را در همین حرم و صحنه ی آخر بگذارم داغ تر است :)

 

 

 

 

ششم آبان (یادداشت دوم)

 

طبق اعلام قبلی امروز بعد از نماز جمعه برای حادثه شاهچراغ قرار است مردم در تمام کشور راهپیمایی بروند. ما که صبح رسیدیم علیرضا چنان خوابید که دیگه بلند کردنش روا نبود. ولی دلمون نیومد راهپیمایی رو از دست بدیم. اتفاقا راهپیمایی از جلوی هتل ما عبور می‌کرد. رفتیم و دست و پا شکسته خودمان را رساندیم. برگشتیم و رفتیم حرم. 

ذهن مشوشی دارم وقتی وارد حرم میشوم. فکر این وقایع مرا تلخ کرده.

علیرضا مشهد اولی توی حرم حسابی مشغول است.

موقع نماز مغرب پدرش علیرضا را می‌برد. فکر می‌کنم حالا که علیرضا نیست با خیال راحت یک نماز می‌خوانم. ولی فکر علیرضا یک لحظه قطع نمی شود. چقدر وجودش برکت بوده و من غافل. ظاهرا دست و پا گیر است. راحت زیارت نمی‌توانی بروی، راحت برنامه ریزی نمیکنی و کلا خودت نیستی، همه چیز با برنامه بچه می رود. 

موقع نماز با خودم گفتم یک عمر‌خودت برنامه چیدی چند صباح هم بسپار به آن طفل معصوم.

 

 

 

+

با اینکه خسته و خوابالو بودم گفتم بنویسم اما.

 

 

 

 

پنجم آبان (یادداشت اول)

بالاخره با کلی فکرهای پت و متی تصمیم گرفتیم من و علیرضا تخت بالا کنار هم بخوابیم چون فکر میکردم بالا هم بزرگتره هم اینکه میله کنار تخت خیال من رو از پرت شدن خودم راحت می‌کرد. زیاد خسته نیستم. هر چند از صبح بدو بدو کردم برای جمع و جور خونه و وسایل. گوشیم باز میکنم. حادثه دیروز شاهچراغ تنها چیزیه که دارم میشنوم و میبینم. از دیشب یکی از تلخترین لحظاتم رو گذروندم. تلخه چون ناروا است. چون بازم حرفایی میشنوم که در حق جمهوری اسلامی ایران به ناحق گفته میشه. تلخه چون عملا خالی از سلاحی و دشمن سلاح بزرگ رسانه رو به سمت مون گرفته. گوشی رو میزارم کنار. یه نگاه به علیرضا میکنم که آروم خوابیده. امشب اول تو بغل باباش خوابید بعد آوردمش پیش خودم. قطعا تکون های قطار و صدای قیژ قیژش آرامشش رو بهم زده. دستش رو میگیرم توی دستم. خوشحالم که هست. خوشحالم که با هم میریم به پابوس خورشید.

 

 

 

+دوست دارم از این سفر مشهد بیشتر روایت بنویسم. 

مثل عکس ها میمونه خاطره میشه

 

+بریم حرم قطعا یاد همه تون هستم

 

یکم آبان

 

چند روزی هست که تو راه نوشتن برای پست جدید هستم :))

 

هفته پیش کتاب " تندتر از عقربه ها حرکت کن " رو گرفتم دستم و اونقدر جذاب بود که با وجود مشغله ها و علیرضا تونستم سه روزه تمومش کنم.

راستش رو بخواهید فکر نمی کردم تو مملکت ما اصلا یدونه از این آدم ها باشه که تو حوزه ی اقتصادی اینقدر وطن براش مهم باشه . چون اصولا ما آدم ها تا رنگ پول رو میبینیم دیگه هیچ چیز برامون رنگ و بو نداره و چه برسه خاک وطن!

با خودم میگم حیف نیست این کتاب به این مهمی رو همه ی مردمان سرزمینم مطالعه نکنند؟

کاش میشد به همه یه دوره اجباری بزارن این کتاب رو بخونند، مخصوصا دبیرستانی ها و دانشجوها. من اگه معلم بودم میگفتم به جای 5 نمره از درس من این کتاب رو بخونید :)

این کتاب زندگی آقای نوید نجات بخش هست و تلاش هاش برای کار اقتصادی تو این اوضاع جنگ اقتصادی هست.

 

 

 

 

 

 

+

بعد از خوندن این کتاب متوجه شدم که اصلا زندگی من درصدی جهادی نیست. سعی کردم یکم بدو بدو رو تو زندگیم بالا ببرم.

حیف نیست پس فردا پشت تابوتم بگن: خدا بیامرز اومد سرش رو انداخت پایین و الان داره میره بدون اینکه اثری در این دنیا از خودش به جا بزاره  ؟؟؟؟؟

 

 

++

علیرضا چند روز دیگه هفت ماهش تموم میشه. احساس می کنم خیلی سریع گذشت. سعی میکنم جدی تر کنارش باشم. هر لحظه اش قشنگ و زیباست