نهمین پرده شب جمعه

رو به باد نشسته بود. یا حداقل خودش خیال می کرد که رو به باد است. قد باد به موهای کوتاهش نمی رسید تا از عبور و مرورش لذتی ببرد. مادر که سر به پایین بود. نگاهی به دختر انداخت. مقنعه را از شانه های دختر بالا کشید و روی سرش جابجا کرد. لپ ها مثل نقش برجسته ای از چهره اش بیرون زد تا باد با تمام توانش سرخشان کند. مادر عبای عربی اش را روی صورتش کشید، انگار بغضی نخورده یکهو آمده بود جلوی چشمانش. هر چه پا در خاک جابجا کرد تا به خیالش زمان را با خاک بازی سپری کند، مادر عبا از صورت پایین نکشید. تکیه داد به همان شانه هایی که هنوز می لرزید. دلتنگی به شانه های کوچکش سرایت کرد. اشک هایش روی صورت خاکی اش رد انداخته بود. حالا نوبت باد بود که خودی نشان بدهد. ولوله ای به جان پیادگان جاده انداخت. عده ای قدم تند می کردند و عده ای فقط چفیه را روی دهانشان سفت تر می کردند. هیچ تنی حواسش پرت این گوشه ی جاده نبود. گاهی کسی سر برمیاورد تا شماره عمود را ببیند و چشم در چشم پدر می شد. پدر در عکس به زائران حسین می خندید. مادر و دختر پای عمود مرد خانه اشک می ریختند. پدر خوشحال بود، این را می شد از چشمان درشت و شوخش فهمید. حس غرور داشت که زن و همسرش دردی دارند از جنس خانواده حسین..

پ.ن: حسین کاش برگشتنی در کار نبود

+ ایده خوبی بود که پای هر عمود عکسی از یک شهید بزرگوار را زده بودند. و چه کیفی داد که عکس شهید ذوالفقاری را هم پای یکی از عمودها دیدیم.. درست نزدیکی های کربلا...