بیست و چهارم مرداد

 

ساق پایم تیر می کشد. وقتی عصبانی هستم انگار از اول درد شکستگی از بخیه ها بالا میایند. روی صندلی های تئاتر شهر می نشینم. کتاب های سفری ام را نگاه می کنم. ده تا کتاب به نظرم برای یکسال کافی باشد. هر چند شاید آنجا روزهایی برسد که زیادی بیکار باشم. ولی خوب نمیشود که کرور کرور بار ببرم. دلم میخواهد هوا تاریک بشود. لبو فروش ها بیرون بیایند بعد پیاده به سمت خانه بروم. دلم آنجا برای لبو تنگ می شود.

سعید از من می پرسد مهاجرت می کنی یا برمی گردی؟ دلم می خواهد بگویم پای رفتنم هم لنگ است تو از برگشتن و یا حتی مفهوم پیچیده ای به نام ماندن می پرسی. به سعید می گویم باید شرایط را دید که چطور پیش می رود.

اما به مادرم گفتم بر میگردم. مگر می شود مادر را ناامید رها کنم.

کتاب سوفی را باز میکنم تا به شب بخورم.

راه میوفتم. لبو می خورم و حتی یک ظرف هم باقالی. تیر کشیدن پایم یادم رفته. راه می روم راه می روم.

پشت در خانه می رسم.

مکث می کنم.

در این کره ی خاکی به این بزرگی فقط همین یک در خانه ی من است. همین وسعت پهناور کشور من.

چطور باید از این حداقل سفر کرد!؟*

 

 

 

 

 

* بداهه داستانی

 

 

 

برنامه امروز:

1. سه صفحه کودک متعادل (جزوه به شدت ریز است سه صفحه اندازه 6 صفحه کتاب است، چون مفاهیم است اینطور با طمانینه می خوانم)

2. فوتوشاپ کار کردم اما کند بودم.

3. پیاده روی و خرید با علیرضا خان

4. 45 صفحه اول کتاب مردی به نام اوه را خواندم