بیست و هشتم مرداد

 

* الان که دارم مینویسم صبح بیست و نهم هست ولی دلم نیومد دیروز رو به خاطر خستگی دیشبم ننویسم

 

 

 

 

 

الان شاید دو سالی میشه که نه من و نه همسرم دیگه اعتقادی نداریم به اینکه روزهای جمعه روز استراحته و باید تا لنگ ظهر خوابید. یا زود بیدار میشیم و کارامون رو می کنیم و یا اینکه میریم بیرون، از کوه گرفته تا کوه پایه و حتی استخر.  واقعا روز جمعه چرا باید با روزهای دیگه زندگی فرق داشته باشه؟

امروزم رفتیم کوه پایه پیمایی :) چون علیرضا خواب بود من پایین نشستم تا همسرم یکم بالا رفت و برگشت پایین صبحونه ی مختصری بر بدن زدیم.

برگشتیم خونه و کارهامون و جمع و جور کردیم و ظهر بدون اطلاع قبلی رفته خونه مادرشوهرم. و اینبار شانس خوبی داشتیم و غذا کله پاچه بود :) آخه من تازه شروع کردم به کله پاچه خوردن.

البته اینم بگم کوه رفتنی جاده که خلوت بود من رانندگی هم کردم :)

غروبم برگشتیم خونه و بازم به کارهای شخصی مون رسیدم و آخر شبم یه شب نشینی رفتیم.

و من دیگه آخر شب نا نداشتم علیرضا رو بخوابونم حتی، چون شب قبلش دو سه ساعت بیشتر نخوابیده بودم و از صبح هم کلا سرپا!

این بود ظاهر ماجرای دیروز ما

ولی علیرضا هم برای خودش داستانی شده

هر روز یه کار جدید ولو کوچولو انجام میده. مثلا امروز وقتی دمر شده بود تونست یکم خودش رو به راست یا چپ بچرخونه. دایره ای حرکت کرد.

همسرم نکته ی خوبی گفت که علیرضا مصداق یه برنامه ریزی خوبه، هر روز برای هدفش و رشدش یه قدم کوچولو برمیداره ولی حتما هر روز یه کاری میکنه.

یادمه آقای بهرام پور این نکته رو می گفت

می گفت حتی اگه فرصت ندارید، برای هدفتون یه زنگ بزنید یه کتاب از کتابخونه دربیارید و بزارید رو میز تا فردا شروع کنید. ولی حتما یه عمل کوچیک رو هر روز مداومت داشته باشید.

 

 

 

 

 

برنامه امروز:

1. سه صفحه کودک متعادل رو خوندم، بحث چجوری تنبیه کردن کودک بود. مغزم کلا گریپاچ کرد. چه کرده ایم ما با بچه ها!

2. صبح که از بیرون اومدیم من فوتوشاپم کمی کار کردم. در حد نیم ساعت. خوب بود :)