اوشین
این روزها داره سال های دور از خانه رو پخش میکنه. همون اوشین خودمون. من شاید خیلی بچه بودم دیدمش و خیلی چیز مبهمی ازش یادمه.
یه وقتایی ظهرها اگه فرصت خالی داشته باشم یکم تکرارش رو میبینم
دیروز یه سکانسی نشون میداد که اوشین و همسرش تصمیم میگیرن دختر کوچیک شون رو به خاطر دور نگه داشتن از بمباران بفرستن یه شهر دیگه پیش یه خانواده روستایی. دختر که نمیره بابا میگه لوس شدی ما به خاطر خودت میگیم برو و باید بری. حالا بگذریم. دختره میره و یه مدت بعد میبینن درب و داغون و تنهایی برگشت خونه! دختر میگه اون همه پول و امکاناتی که شما برای اونا فرستادین تا منو نگه دارن اصلا خرج من نشد و مدام گرسنه موندم. سرشم پر از شپش بود. اوشین گفت دیگه نمیزارم بری اونا دزدهای کثیفی هستن!
ولی بابا گفت نه بعد از اینکه استراحت کردی بازم برمیگردی :| چرا؟ ما تو رو فرستادیم از بمباران دور باشی که هستی دیگه باید تحمل کنی!
شاید این برداشت اغراق آمیز بود. ولی مطمئنم در گذشته از این تصاویر در جوامع بسیار بود. حتی تو ایران خودمون. مخصوصا که رفاه برای اکثر مردم میسر نبود. و خیلی از ستم ها از سر فقر بود.
و چیزی که میخوام ازش حرف بزنم اینه که ما تمام تلاشمون رو می کنیم که فرزندمون هیچ گونه رنجش ، کمبود و کاستی رو درک نکنه! و این یعنی آسیب
شاید علم روانشناسی هم موثر بوده در این نگاه ما!
چون هر گونه رفتاری رو سریع به آسیب های کودکی ربط میدن که مثلا به خاطر رنج فلان تو الان اینجوری هستی، یا حتی روانشناس های کودک که میگن وای اگر فلان طور بشه بچه در بزرگسالی حتما یه جانی درمیاد!
دقیقا دنبال چی هستیم؟
مگه آدمی میتونه ناکامی رو حس نکنه!؟ اصلا مگه شکل دنیا اینه؟
چطور انتظار داریم بچه های گوگولی مگولی ما یه ذره که بزرگتر شدن با ماهیت اصلی دنیا روبرو بشن و بدون هیچ تجربه ای خودشون رو در معرض نابودی ببینن!
دنیا محل سختی هاست
ناگذیریم. یه روز با ماست و یه روز علیه ما!
* ما حتی حاضر نیستیم فرزندمون رو به خاطر یه کار بدش از یکی از گزینه های روی میز صبحانه اش محروم کنیم چه برسه به محرومیت های بزرگ
چه تقارنی. من خیلی دلم خواست از اولش ببینم. سختکوشیش برام قابل ستایشه. الان داشتم میدیدم.
به نظرم اون روانشناسی زرده. والا که طبیعیه بچه ناکامی بچشه
کاش خودت یه مکتب میزدی، میومدم شاگردت میشدم. از بچه های پاستوریزه الان فراری ام😂😁
چیه همش داریم همدلی میکنیم😅😂 اگرم یه جا قاط زدیم صدسال عذاب وجدان باید بکشیم. اون وقت ما با استراتژی دمپایی ابری و مگس کش بزرگ شدیم، چمونه مگه؟ 🤣