رنج رنج رنج
بزارید قبل از هر حرفی این متن از کتاب " نمیتوانی به من آسیب بزنی" رو براتون تایپ کنم:
"امروزه نسبت به گذشته به منابع بسیار بیشتری دسترسی داریم،
اما از پیشینیان خود توانایی های کمتری داریم."
توانایی ما چرا کم شده؟ چون رنج مون کمه
چون در واقع اصلا هیچ رنجی رو نمیخواهیم قبول کنیم
حتی رنج های معمولی
- اوه از اینجا تا ایستگاه رو چجوری پیاده برم!!
- اوه اون غذا سخته درست کردنش
- اوه با بچه مهمونی گرفتن عذابه
- اوه کی میخواد بد قلقی فلانی رو تو سفر تحمل کنه!
و کلی از این اوه اوه ها
نگید که از این حرفا و فکرها بین مون نیست که دیگه باور نمیکنم
رواج داره بد هم رواج داره
مخصوصا بین جوون ها
بیایید یه فصل جدیدی از زندگی برای خودمون باز کنیم
فصل رنج کشیدن اونم با لذت
میدونید دیگه، غر بزنید به جون خودتون و دیگرون بعد اون رنج هم ادامه بدید اصلا بهتره بیخیال اون رنج بشید
رنج بکشید، کیف کنید از رنج تون
صبح به زور از خواب بیدار بشید و سحرخیزی رو تمرین کنید
و از رنج سحرخیزی کیف کنید
+ من به یکی از برنامه هام نمی تونم برسم که خیلی برام مهمه و خیلی راجع بهش وقت گذاشتم و طرح مسیر کردم برای خودم. مطمئنم میتونم جا باز کنم براش.
ذهنم خیلی جا داره تا باز بشه
مطمئنم تواناییم بیشتر از اینی هست که داره نشون میده
+ اینجا نوشتن برام یه رنجه ولی یکی از کارهایی هست که میخوام ادامه بدم
هدفم قبلا خوندن مخاطب بود
اصلا هدفم قبل ترها دیده شدن بود، به نمایش گذاشتن! (روراست باشیم دیگه!)
ولی دیگه این هدف رو نمیخوام
اصلا باید جدا راجع به این نمایش دادنه حرف بزنیم
خیلی چیزا تغییر میکنه اگه توی هر کاری از خودمون بپرسیم داریم واسه نمایش دادن و دیدن دیگران این کار رو میکنیم یا نه نیت مهم تری هست
باور کنید زندگی از همین چیزای کوچیک تشکیل میشه
سخت بگیرید تا میتونید
