داستان خوب؟

به نظرتون داستان خوب یعنی چی؟

پرمخاطب؟

پر مفهوم؟

پر فروش؟

یا..؟

پ.ن: هویت داستان در من دچار تنش شده :(

+ به آخرین روزهای ماراتن امتحانات میرسیم.. نفس نفس..

چهاردهمین پرده شب جمعه

قدمی به عقب، قدمی به جلو.  او را محکم در آغوشش فشار داده و زیر عبا پنهان. جریان جاری خون، گرمش می کند. کسی از زنان را بیرون خیام نمی بیند. قدم هایش رو به جلو سرعت می گیرد. پشت خیمه ها که می رسد، عبا کنار می زند. دست کوچکش هنوز بند قبا را گرفته است. در استیصال و چاره جویی است که  صدای زنانه ای می گوید: حسین...

پ.ن: گاهی باید دست به دامان نه، دست به قنداق شد...

+
سواران از سر نعشم گذشتند
فغان ها کردم، اما برنگشتند
اسیر و زخمی و بی دست و پا من
رفیقان، این چه سودا بود با من؟
رفیقان، رسم هم دردی کجا رفت؟
جوان مردان، جوان مردی کجا رفت؟
مرا این پشت، مگذارید بی پاک
گناهم چیست، پایم بود در خاک

.....

درد نیست...

دلم فقط تو را خواست

تویی که نه در خضرا و نه در جمکران و نه در بیابان ها و... 

بلکه فقط پای دل ما نشسته ای

چقدر پیرت کرده ایم

این همه سال!!!

پ.ن:

شنیدی آقا؟

شکست بغض چند روزه..

دلگیر نیستم که دل از دست داده ام

دلجویی حبیب به صد دل برابرست

صائب

غفرلله لنا و له

راستش خبر درگذشت آقای هاشمی کمی غیر منتظره بود. و الحق که مرگ خبر نمی دهد. چند سال پیش بود که کتاب خاطرات ایشان را (البته نه همه)، بخشی از آن را مطالعه کرده بودم. کتاب ها را با دقت زیاد می خواندم (حتی اسناد ساواک که شاید حوصله بر بود) و واقعا من را شگفت زده می کرد که ایشان چقدر برای این انقلاب و به بار نشستن اش تلاش کردند. بارها به هوش و افکار ایشان هم احسنت گفتم که چقدر جربزه و زیرکی داشته اند. اما خوب وقتی روند و سیر ایشان را در عصر حاضر می دیدم حیفم می آمد. برایم تاسف آور بود که ایشان را با این اختلاف نظرهای فاحش و مقابل ببینم. 

حالا چند بار است که پیام حضرت آقا را به این مناسبت بالا و پایین می کنم، از هر جایش بوی غمی می آید. غم یک امام برای از دست رفتن یک یار قدیمی انقلاب..

چونان که حضرت امیر (ع) گریست بر حال....

پ.ن: پر واضح است که دشمن و سینه چاکان ایشان در داخل، آماده اند تا از هر موقعیتی فتنه ای و بلبشویی برپا کنند. کما اینکه می بینیم حزب الله نماهایی و ایضا یکسری از سر ناآگاهی دست به اعمالی می زنند که در واقع عین بازی کردن در زمین دشمن است. آخر بلند شوی و شیرینی پخش کنی؟؟؟ این چه شعوری است که به نام یک انقلابی از خود بروز می دهی؟؟؟ این در مرام اسلام هست؟ 

+ علاوه بر اینکه پیام حضرت آقا را دقیق می خوانید. بیانات امروز ایشان را دقیق تر از دقیق بخوانید.

* تیتر از پیام رهبری برای تسلیت فوت حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی

سیزدهمین پرده شب جمعه

آمیرزا آرام آرام بالا می آید. انگار هیچ نمی فهمد که حال آقاجون چقدر خراب است. مامان می گوید آقاجون اگر با این وضع بماند شب را به صبح نخواهد رساند. البته بابا هر کار کرد که ببردش دکتر، مامان جون نگذاشت، گفت فقط برو دنبال آمیرزا! من نمی فهمم آمیرزا که تا دیروز فقط از این خانه به آن خانه میرفت و روضه می خواند، حالا دکتر هم شده؟ دلم می خواست ببینم دقیقا چه کار می کند. آقاجون همینطور تکیه داده بود به پشتی و لام تا کام حرف نمی زد! این چهارمین روز بود که همین مدلی بود! همه اش مربوط به همان صبحی بود که من مدرسه بودم و وقتی رسیدم دیدم همه دارند گریه می کنند! من که نفهمیدم چه شده فقط نرگس گفت دایی مفقودالاثر شده! من که نمی توانستم جلویش خودم را خرد کنم و بپرسم مفقودالاثر یعنی چی!؟ ترجیح دادم ادای بقیه را دربیاورم و زدم زیر گریه!
آمیرزا همان جا کنار در نشست. قوز کرد و عبایش را روی دوشش صاف کرد. همه بیرون اتاق نشسته بودند، اما من باید از پنجره همه چیز را زیر نظر می گرفتم. آمیرزا بسم اللهی گفت و خیلی آرام چیزهایی خواند که من نمی شنیدم اما یکباره صدایش بلندتر شد: خون دل خوردم علی تا که تو آقا شده ای..پدرت پیر شده تا که تو رعنا شده ای..لشگر امروز به قَدِّ خَم ِ من میخندد..مَردَکی داد زد و گفت حسین تا شده ای..پا نکش روی زمین که پدرت میمیرد..با تقلایِ خودت قاتل بابا شده ای..
آقاجون بی محابا گریه کرد، حتی با صدای بلند. هر کسی هم که پشت در اتاق نشسته بود داشت گریه می کرد.
بعد از رفتن آمیرزا آقاجون حرف زد. حتی باز هم خنده اش را دیدم. حالا  این خانه به خانه شدن های آمیرزا را می فهمیدم. خوشبحال آمیرزا که دکتر را تا توی اتاق آدم ها می آورد.

پ.ن: امروز توی بهشت که قدم به قدم می شدم با چنین تصویری روبرو شدم. پدر و پسر خوب خلوت کرده اند...









+ به کدام کیش و آیین به کدام مذهب و دین
   ببری قرار دل را، به سراغ دل نیایی؟

ادیب نیشابوری

علم جان کجایی؟

این چند روز را که به رسم شب امتحان درس می خواندم نظریه های زیادی از سرم گذشت. اصلا از سیستم آموزشی حرف نمیزنم. که زیاد گفته اند و شنیده ایم. فقط سوالاتی هست، آیا من دانشجوی ارشد معیار سنجشم یک ارائه ی طول ترم است و یک امتحان از جزوه ای سی صفحه ای؟ البته در شب امتحان جرقه هایی خنده دار هم به سرم زد. مثلا یکی اش این بود که، استاد همه ی این ها را بل مفصل تر می داند ما برای چه قرار است برایش بنویسیم؟ :) وقتمان را هدر می کنیم سر چیزی که هم ما می دانیم و هم استاد!! بعد هم چیزی که هست به نظرم رقابت ما به خاطر چند صدم نمره خیلی مسخره است! چرا؟؟ چون ما که ترمولک و دانش آموز نیستیم که ندانیم چطور درس بخوانیم یا بزور ننه بابا و از سر علافی که ادامه تحصیل نمی دهیم (مثلا) !!! پس همه مان نمره مان در یک قد و قواره می شود، هر کس خیلی کم بشود ببین چه بلایی سرش آمده که نتوانسته بخواند!! پس این معیار سنجش به نظرم به هیچ دردی نمی خورد.

اگر شخص شخیص بنده استاد بودم، سوال را همان اول ترم می دادم، و دانشجو باید تا آخر ترم دنبالش می دوید تا به جواب برسد!! یک دو ماراتون جذاب! شاید چیزی هم من یاد بگیرم و هم او! و سوالات مهجور هم جوابی پیدا می کرد. (عمرا جواب میافتن :))) )

همه ی این فرهنگ های جزوه خوانی مزخرف و درپیت ما را تنبل و علم را بی ارزش کرده! ایرانی ها اصلا هوش برتری ندارند، ما همه تنبلیم، دو نفر که تنبلی را می گذارند کنار می شوند قشر باهوش جامعه!!!!

پ.ن:

والا از اول ترم وقت سر خاراندن نداشتیم، از بس از ما کار کشیدن، حقا و انصافا من نباید همچین داستانی می سرودم که آی به داد علم برسید :))) ولی خوب به نظرم کیفیت باید بیش از این بود! تا من مثل سابق به این جمله نرسم: اینارو بیخیال من باید خودم همت کنم برای یادگیری نداشته ها!!!

* دو تا امتحان دادیم، خدا ختم به خیر کند الباقی را! با این تعدد نظریه بین دانشجویان سر همین جزوه ها!!

خوشا خیالی...

دلم برای یک صندلی سنگی در صحن جمهوری تنگ شده است...
همان که روبریش خورشید ایستاده ..















پ.ن: تنگ که نه، له له می زنم برای صبحی در آن سرا..







+ خواب تو را دیدم. میانی دشتی از گل ها سینه میزدی. آمده بودی زیارت حضرت سیده زینب.  ابوعلی خوش می گذرد؟

برای اولین بار

جلوی آینه ایستاده و خرده ریمل های پای چشمش را زیر ناخنش جمع و بعد فوت می کند. عقب و جلو می رود و از دیدن پف چشم هایش خوشش میاید. تمام جذابیت های سحرگاهی اش را مدیون همین پف ها می داند. پول های روی میزتوالت را نشمرده توی کشو می چپاند و زیر لب می گوید: مرتیکه ی وحشی!
هیجان انگیز ترین بخش روز برایش تا نیم ساعت دیگر شروع می شود. درست راس ساعت نه صبح. وحید با آن بلوز راه راه سفید و شلواری با چهارخانه های ریز از در وارد می شود. سریع لب تابش را باز می کند و منتظر می ماند تا او بدون هیچ رنگ و لعابی روبرویش بنشیند.
وحید از او خواسته که وقتی می آید نه لباس خاصی بپوشد و نه آرایشی روی صورتش باشد، می گوید: داستان باید در حالتی معمولی پیش برود.
بعد از اینهمه دیدار هنوز جرات نکرده به وحید بگوید که از او خوشش آمده. می ترسد آنقدر عصبانی بشود که دیگر پایش را اینجا نگذارد و حتی شاید یک تف هم حواله اش کند و بگوید: الحق هرزه ای!
وقتی وحید می آید از کیفش مشتی کاغذ بیرون میاورد و با لبخند می گوید: بیا این هم از فصل اول.
به تیتر کاغذها نگاه می کند، بهت زده به آن خیره می شود. شاید برای اولین بار خجالت می کشد: خاطرات یک زن فاحشه!!


#ما_مجانین

+ یاد داستانی از مستور افتادم وقتی می نوشتم

پ.ن: دلم می خواهد راجع به داستان زشت و زیبا حرف بزنم روزی... داستان اصطلاحات و معانی و... بگذریم   

بعداز پست: نقدش کنید، متنی و محتوایی! دلم می خواهد نظر همه را بدانم. حتی همو که منفی داده به مطلب!

هر کی یه رنگی داره

پ.ن:أَن لَیسَ لِلإِنسانِ إِلّا ما سَعىٰ

   

شاید چرندیات: کودکی دارم که روزهای جمعه دستش را می گیرم و با خودم به صف نان می برمش. آب دماغش را قایمکی با آستینش پاک می کند. سرم را بالا می گیرم که مثلا چیزی ندیده ام، چون دستمال کاغذی همراهم نیست. نان را روی جزوه های عربی پهن می کنم و با خامه شکلاتی برایش لقمه می گیرم. کتابش را در حدقه ی چشمم فرو می کند که برایش بخوانم. روزهای جمعه ام را تا شب شعر کودکانه می خوانم بی آنکه بدانم کلمات عربی غرق در خامه شکلاتی اند.

دوازدهمین پرده شب جمعه

بیدار شو  جان خواهر، هنگامه ی نماز شب است!

زینب چشم گشود

پرده ی نیم سوخته ی خیمه در دست باد بود

عبا را دور خود پیچید

چشم بست

صدا تکرار شد:

یا ایها المزمل.....

پ.ن: یک هفته است به این تصویر فکر می کنم. دعا کنید به نتیجه ای که باید برسد..

+ ادامه مطلب هم نظر بدهید. میان وعده امتحان خوانی امروزم است :)